“Hoe was het vandaag op Facebook?”

Een oud-collega attendeerde me op deze boeiende vraag. Veel ouders vragen aan hun kind als het thuiskomt “Hoe was het op school?”. Een normale vraag, die we allemaal wel eens hebben gekregen. Want het belangrijkste deel van het sociale leven van een kind speelt zich tenslotte op school af. Alleen, dekt deze vraag in 2012 nog wel de lading? Mijn collega stelde voor om je kind ook regelmatig de vraag te stellen: “En hoe was het nou op Social Media?”. Daar heb ik even over nagedacht en ik moet zeggen dat ik het zeker geen gekke vraag vind. Sterker nog, het is misschien wel een essentieel onderdeel van de tegenwoordige opvoeding.

Kijk maar naar de belevingswereld van je kind. Zeggen wat je denkt is op Social Media een stuk gemakkelijker dan in real life. Voor sommigen is Social Media daarom een uitkomst, want achter stille muurbloempjes blijken soms bijzonder humoristische, intelligente en adremme kinderen te schuilen. Maar het heeft helaas ook een minder leuke kant: die relatieve anonimiteit van Social Media werkt on-line pesten in de hand. Daar zijn helaas veel voorbeelden van te vinden.

Scholen hebben allerlei maatregelen genomen (al dan niet door de overheid voorgeschreven) om (off-line) pestgedrag te herkennen en daar wat mee te doen. Het is bijvoorbeeld verplicht een pestprotocol te hebben. Maar hoe zit het dan met het herkennen (en bestrijden) van digitaal pesten? Dat ligt een stuk lastiger. Digitaal pesten gebeurt letterlijk in stilte, en de enige die deze stilte kan verbreken is het slachtoffer zelf. Dat vereist een belangrijke vertrouwensband tussen het gepeste kind en degene aan wie het durft te vertellen dat er wordt gepest. Het winnen van een dergelijk vertrouwen kost veel tijd. Vertrouwen… misschien wordt dat wel het onderwerp van een volgend blog.

“Hoe was ’t op school?” is een vraag die ik vrijwel dagelijks aan mijn kinderen stel. De vraag “Hoe was ’t op Facebook?” zit zeker nog niet tussen m’n oren. Het zal denk ik een kwestie van wennen zijn, maar ík ga er in ieder geval mee aan de slag!

Wil ik dat wel weten van mijn kind?

Laatst had ik een boeiend gesprek met iemand. Hij was Facebook-vriend van zijn eigen dochter. Toen zij er nog maar net “op zat” was dat een goed idee. Zo kon hij een beetje in de gaten houden of ze geen vreemden in de vriendenlijst had. En wat ze zo’n beetje uitspookte op dat gekke internet. En af en toe hadden ze een goed gesprek over wat nu wel en wat niet goed/slim/verstandig is om te delen of te bespreken op Facebook. Een logische keuze van een opvoeder met een opgroeiende dochter.

Inmiddels is de dochter 16 en speelt het grootste deel van haar sociale leven zich af op internet. Hij vroeg zich hardop af of het wel verstandig is om nog Facebook-vriend van haar te blijven. Hij zag steeds meer uitspraken en andere uitingen van haar, die hij eigenlijk niet wil weten. Hij vergeleek het met zichzelf: toen hij zelf 16 was bevonden de meeste van zijn sociale contacten zich ver bij zijn ouders vandaan. Dat is een natuurlijk proces wat hoort bij het volwassen worden. Je moet tijdens het opgroeien toch leren je eigen keuzes te maken, zonder dat je steeds over je schouder door je ouders wordt gesouffleerd.

Misschien is het ontvrienden van je eigen kind ook gewoon een onderdeel van dit natuurlijke proces. Je moet je kind op een bepaald moment toch loslaten, ook op social media. En wanneer het moment daar is, is per kind verschillend.  Ik moet zeggen dat ik respect heb voor deze vader. Hij snapt dat het belangrijkste deel van zijn rol als opvoeder er al op zit. Iets om over na te denken en om misschien zelf ook een keuze te maken.

Voor mij is de keuze nog niet zo moeilijk: mijn dochter zit nog niet op Facebook. Maar tegen de tijd zullen we het er samen nog maar eens over hebben.