Laatst had ik een boeiend gesprek met iemand. Hij was Facebook-vriend van zijn eigen dochter. Toen zij er nog maar net “op zat” was dat een goed idee. Zo kon hij een beetje in de gaten houden of ze geen vreemden in de vriendenlijst had. En wat ze zo’n beetje uitspookte op dat gekke internet. En af en toe hadden ze een goed gesprek over wat nu wel en wat niet goed/slim/verstandig is om te delen of te bespreken op Facebook. Een logische keuze van een opvoeder met een opgroeiende dochter.
Inmiddels is de dochter 16 en speelt het grootste deel van haar sociale leven zich af op internet. Hij vroeg zich hardop af of het wel verstandig is om nog Facebook-vriend van haar te blijven. Hij zag steeds meer uitspraken en andere uitingen van haar, die hij eigenlijk niet wil weten. Hij vergeleek het met zichzelf: toen hij zelf 16 was bevonden de meeste van zijn sociale contacten zich ver bij zijn ouders vandaan. Dat is een natuurlijk proces wat hoort bij het volwassen worden. Je moet tijdens het opgroeien toch leren je eigen keuzes te maken, zonder dat je steeds over je schouder door je ouders wordt gesouffleerd.
Misschien is het ontvrienden van je eigen kind ook gewoon een onderdeel van dit natuurlijke proces. Je moet je kind op een bepaald moment toch loslaten, ook op social media. En wanneer het moment daar is, is per kind verschillend. Ik moet zeggen dat ik respect heb voor deze vader. Hij snapt dat het belangrijkste deel van zijn rol als opvoeder er al op zit. Iets om over na te denken en om misschien zelf ook een keuze te maken.
Voor mij is de keuze nog niet zo moeilijk: mijn dochter zit nog niet op Facebook. Maar tegen de tijd zullen we het er samen nog maar eens over hebben.
Comments are closed